Korzystając ze stosunkowo łatwo dostępnych i niedrogich odczynników można przygotować bardzo widowiskowe doświadczenie – chemiczny ogród, w którym wyrosną nam sztuczne rośliny
Do przygotowania tego doświadczenia, będziemy potrzebowali szkła wodnego – dostępnego w marketach budowlanych i w sklepach z farbami, oraz dowolnej uwodnionej soli niezbyt reaktywnych metali. Jeśli uda się nam zdobyć sole w różnych kolorach – nasz ogród będzie kolorowy. Najłatwiej zdobędziemy jasnoniebieski siarczan miedzi – CuSO4. Związek ten jest używany w profilaktyce przeciwgrzybicznej i bez problemu dostaniemy go w większych sklepach ogrodniczych – albo wysyłkowo – w sieci. Nie jest drogi, wiec warto zaopatrzyć się w nieco większą ilość – możemy go użyć do hodowli kryształów. Jeśli planujemy kolorowy ogród – warto zaopatrzyć się w niewielkie ilości soli o innych kolorach – na przykład zielonego siarczanu niklu NiSO4, czerwonego chlorku kobaltu CoCl2, biały siarczan magnezu Mg SO4, żółty siarczan ceru Cr(SO4)2. Mogą to być także inne sole, ale warto je sprawdzić. Sole te powinny dobrze się rozpuszczać w wodzie. Pewną wskazówka jest uwodnienie tych soli.
Szkło wodne mieszamy w stosunku 1:1 z wodą (może to być woda z kranu( i nalewamy do przezroczystego naczynia. Jeśli chcemy by nasz ogród rósł stosunkowo szybko – musimy rozrobić szkło wodne z gorącą wodą, gdyż temperatura zwiększa prędkość reakcji. Do tak przygotowanego roztworu wsypujemy kilka szczypt wybranej soli, pilnując by kryształki opadły na dno naczynia.
Po chwili z kryształów zaczną wyrastać „pędy” w takim samym kolorze w jakim były kryształki. Zasada powstawania tych pędów jest złożona, jednak upraszczając można powiedzieć, że sól rozpuszcza się w wodzie, po czym dochodzi do reakcji wymiany sodu – obecnego w szkle wodnym na inny metal, czego rezultatem jest powstawanie krzemianu tego metalu – zwykle nierozpuszczalnego w wodzie, który tworzy cienką błonkę. Ponieważ kryształek nadal się rozpuszcza, to stężenie roztworu soli wewnątrz błonki jest większe. Różnica stężeń powoduje że przez błonkę przepuszczana jest woda w kierunku większego stężenia, co zwiększa ciśnienie wewnątrz błonki – która pęka. Ze względu na różnice ciśnień – pęka zazwyczaj w górnej części, gdzie roztwór się rozlewa i na powierzchni tego rozlania dochodzi znów do wymiany i tworzenia nowej błony krzemianowej.