Leżysz sztywno Jakbyś się bał Spojrzeć jak zwijam się oddechem Wypełnij fromę Patrz Słońce już zaszło Bariera Między marzeniem A jego żywym odbiciem Zabija w nas Życie |
***
Daleko, za tym wzgórzem Leżę Jak wpomnienie Kiedyś chciałam Byś patrzył na mnie inaczej I na mój sposób doceniał Teraz Nie mam nawet tego |
***
Tak bardzo daleko Przechodzisz Nie patrząc w moją stronę Zatrzymuję się Czy bardziej boli utracony spokój Czy świadomość że znikiesz za chwilę |
***
Stoje na rozdrożu A wszystko to W co wierzę Dla żartu Zagradza drogę Na wprost Jest tylko otchłań |
***
Skrawek cienia Którego tęskniłem za dnia Prosząc o wytchnienie Przyczaił się Koło północy Lecz teraz Chciałbym żyć |
***
W fakturze kory Znalazłem pejzaż Sękate oko Patrzyło na nas Gdy byliśmy młodzi Wiatr czochrał nasze czupryny A nie zawodził jak dzisiejszej nocy Grożąc Połamaniem kości W kominku pozostał popiół |
***
Od paru słów Powstał świat I oddzieliło się Światło od ciemności Ziemia od wody Ja od Ciebie I mój świat się zakończył |
***
Stworzona przez bezmiar wody Ułuda kreślona cieniem Ożywczym wiatru tchnieniem Gdy las jeszcze był tak młody Przebudziła się I rozważa Czy to Ty jesteś mym odbiciem Czy to ja Jestem odbiciem Ciebie Stworzona na obraz |
***
/Jabłoń/ Obudziałeś mnie do życia I pierwsze co mogę sobie przypomnieć To smak Twojej dłoni Pozostawiony Na mej skórze Gdy wyciągałem gałęzie To Twych spojrzeń Dziś Stoję naga i bosa Otoczona przez martwy las I czekam aż odejdzie mój stwórca Bym ścieta przez rozpacz Mogła go okryć Na ostatnią podróż |
***
Kiedyś tam odeszłaś Ile to już lat? Gdzie zakwitał sad Wdarła się pustynia Uschły nawet liście W książce Na obrazku Łóżko posłał kurz Zbyt długo trwa zima Czasem Kiedy sen Przymknie żółte oko Gdy za chmur kurtyną Niebo się przeciąga Szłyszę szelest liści Cichy jak Twój szept Czyły dotyk palców Nocnego pająka Marzę Świecy blask I oddech usmiechu Który po wspomnieniach Jak duch wciąż się błąka |
***
Zraniony horyzont Ktoś zszył Równym ściegiem domów Zraniony klif Ukoił lawiną Opatrzył gałąź By rodziła jabłka I ziemię podzielił By móc za nią ginąć Granica między Ja i Ty To wysiłek Wyciągniętej dłoni Zbyt wielki |
***
Gdy od strony nilu Nudę wiatr przytargał Rzekł władca wielki A trochę zawiany zawiany Postawmy sobie góry Zasłońmy horyzont I zagońmy w hal piaski Kierdel karawany Tak sobie wymyślam Spijając kwaśnicę Obserwując wierchy Poprzez dżdżu zasłony Że z pagórków przecudnych Mając połowicę I chcąc pośród gór spocząć On nie był szalony |
***
Jeszcze dzień Nie posprzątał cieni I połonina przeciąga się w słońcu A ja już widzę Jak nasze drogi się rozchodzą Jeszcze parę kroków I w końcu Ty pójdziesz w doliny Kędy przy potoku Stworzysz dom wspaniały Taki dom prawdziwy Od zawiści wolny I od spraw natłoku Każdemu wytchnieniem I każdemu miły Ja wyruszę dalej By szczyty zdobywać Walczyć z wiatrem chłodem Dla radości walki Może szczyt zdobędę A może zawrócę Po szczyt marzeń sięgnąć Za firan woalki |
***
W ciszy niepamięci Stoi dom wśród gór Namalowany na szkle I płot pijany się słania Parę kroków dalej Na cieniu przyzby Przysiadła śmierć O martwe drzewo kosę oparła I duma Jak gospodarz co znurzony powrócił z pola I patrzy Na zmiecione mułem obejście A trochę wyżej Nad powierzchnią wody Mgła wieczorna wachaniem się snuje Opaść rosą By rankiem powrócić do nieba ołtarza Czy wzbić się w niebo I dorównać chmurom |
***
Najpierw cisza Zanim przesunie się Ciężka kurtyna nieba I ruszy wiatr Do tańca Zostawiając ślad bosych stóp Tam gdzie dotknęła go scena W balecie traw Takim na śmierć i życie Budzi się magia Szumu braw I taniec deszczu W którym pragnienie Nie ugaszone rosą o świcie Krzyczy Źdźbła traw padają Rozrzucając nasiona W świat A to tylko Uwertura |
***
Gdzieś tam Gdzie niewidoczny horyzont Gdzie światło gwiazd Za lasem wspomnień Jest ziemia obiecana Której nie wolno mi dojrzeć Już słyszę pościg Przeżytych lat I bliski jak schyłek dnia Krzyk rwanego oddechu Zwątpiłem w pół drogi Stoję Oparty o laskę Lecz góry Nie chcą się rozstąpić |
***
Ile razy chciałem Zawrócić z drogi Z pełnego słońca W cienistą dolnię Lecz pragnienie celu Zawsze znajdowało sposób Bym odnalazł w sobie I wolę i siłę Tam na szczycie Ktoś krzyczy Że wchodzić nie warto Dotarłem Wiele innch dali Przesyła spojrzenia I wszystkie drogi Prowadzą w dół W doliny Do lasu Do cienia |
***
Na szarość pocałunku Nałorzę pastele I przykryję cieniem Mgłę zmęczonych oczu Abyś widząc śniącą W szronowej bieliźnie Wspomniał smak i zapach Dojrzałych owoców Już zdejmuję suknię Z wolna liść po liściu Rozrzucam dokoła Tańcząc w wiatru zrywach A Ty patrzysz jeno Jam nie Twoja jeszcze Dzisiaj samo odejdziesz Więc do jutra - bywaj Zbierasz rozrzucone Strzępy mojej sukni Relikwię z nich pleciesz Na ołtarzu stołu I zapatrzysz się nieraz Gdy gwiazdy rozmarzą Gdy na ciepło wiosny Czekamy pospołu Z liści kolorowych Już bukiet szeleści Jak szept zda się w ciszy I jak trzepot powiek Ja za oknem stoję Dreszcz mą korę pieści I na welon łapię Śnieżnych płatków mrowie A gdy czas zapuka Do naszego domu I chłód sięgnie serca W mętniejacym mroku Opuszczę swe miejsce Ścięta poświęceniem I aby Cie sobą zagrzać Obrócę się w popiół |
***
Stworzyłeś nowy dom Wieszając na starch ścianach Nowe fotografie Lecz zostawiłeś w kącie stary piec Czasmi Zimą Gdy nie możesz zasnąć Zdaje Ci się Że On marznie Nie okryty pierzyną Pod którą zapada w sen Dniem strudzona rodzina A on - golem Na straży snu Też powoli przysypia Żując ostatnie szczapy Wspomina Pieczony chleb Jałowiec palony jesienią I ciepło Choć na dworze zima |
***
Odeszli Do swoich pieśni W żałobnym kondukcie Obcy na własnej ziemi Wiedzieli Że przyjdzie burza Już niebo nie tak niebieskie I już na deszcz się zbiera Nie chcieli Patrzeć na swój krzyż Z wyrzutem Zgolić bród Zapomnieć swojego istnienia Cień cerkwi Zasłoniły drzwa Wyrosłe pod biesów ręką I tylko czasem Coś nuci Pieśń starą Co chce być młodą piosenką |
***
Ziemia po której stąpasz Jest święta Jakby Zapomnieniem uświęcona Przeczytane kiedyś w muzeum Strzępy słów na odwrocie ikony Powstały gdzieś tu Między drzewami Gdzie był sad I dom Białym wapnem strojony Dziś Tylko czasem Antena na starej chacie Przypomni krzyż I radio Odezwie się innym słowem I inną literę Wykreśli łza Płynąca nie z pod powiek |
***
W aureoli świtu Przyszedł do mnie Święty wiatrak Tułacz Którego ruina Dotrzymuje towarzystwa Staruszcze chacie Posłuchajcie Jak drewno cicho narzeka Nie chcę odjejść Jak wy |
***
/Syzyf/ Po drugiej stronie góry Jest ciepło I świeci słońce Kiedyś tam dotrzesz Codzienny trud Latwiej przeczekać Majac marzenia Po drugiej stronie Jest przyjemny cień A może to właśnie teraz Nie jest tak źle |
***
W moim śnie Kamień żyje I rosnie Formując się w katedrę Beż żadnych symboli Widocznych dla oczu Katedrę Wyznawców Boga Granica między skałą a murem Niczego nie zmienia Wątpliwość rysuje pęknięcie Granicę Między tym co wzniosłe A tym Co ziemi przyrodzone Jakby to nie była jednść Jakby nie było to tak proste Wiara zwykle porusza góry Moja - rzeźbi świątynię z kamienia |
***
Kawałek za wsią Gdzie kończy się świat Zaczyna się droga Co jakiś czas Ktoś wyrusza Odprowadzany nadzieją Gdzieś tam jest lepszy świat Lecz jak dotąd Nikt nie wrócił I nie opowiedział |
***
Po spękanym murze Wspina się bluszcz Rozkrzyczany ptasim trelem Gdy rodzice wracają z pracy Pęknięcia na Twojej twarzy Zakwitły uśmiechem Wnuki przychodzą z wiekiem Ucząc nas Jak się starzeć |
***
Obrazy autorstwa Anny Dominiki Myszkal, teksty: WGan